Als kind vermaakte ik me vaak alleen,

zette de pop, de hond en het konijn om me heen

om verhalen te vertellen over sterren en planeten

en over prachtige werelden die leken vergeten...

 

Als tiener vertelde ik de droevigste stukken

over afscheid, verlies en over mislukken.

Een hele ervaring, want even wèrd ik die mens

in zijn diepe verdriet, zijn verlangen en wens...

 

Voor mijn kinderen verzon ik avonturen

over lucifers die ‘s avonds zaten te gluren

of het licht al uit was en de mensen al sliepen,

zodat ze stiekem uit hun doosje konden piepen...

 

In de klas riepen de pubers in koor:

“We willen straks wel een verhaaltje over uw honden hoor!”

En ook al werd 'Frans' door menig vmbo’er verfoeid,

de laatste minuten van de les luisterde zelfs

de grootste belhamel geboeid...

 

Zo werd ik langzaam maar zeker voorbereid

en me bewust van de fluisterstem die me steeds leidt...

 

 

In een droom…

 

ging er een deur voor me open

en kon ik een ruime kamer binnen lopen.
Deze werd door kaarsen sfeervol verlicht
en er kwam een grote schrijftafel in zicht.
Daarachter stond een stoel uitnodigend klaar,

alsof:

 

ik zo aan het werk zou kunnen in die kamer, daar!
Op de tafel lagen vele onbeschreven vellen
die mij wellicht iets wilden vertellen…?
Een zilveren vulpen lag er geopend naast.
En ik? Ik was alleen maar zeer verbaasd.
Ik wist niet wat er werd bedoeld,
maar heb de boodschap toch wel aangevoeld.

Want:

Sindsdien is er een fluistering in mijn oor

die zegt:

“Gebruik je kwaliteit en geef de woorden door!"

 

***