De dood

 

Wij weten dat er in deze maatschappij een taboe bestaat over de dood, over doodgaan. 

Mensen zien het als iets wat onherroepelijk is, maar het is alleen maar onherroepelijk voor de mantel.

Er vindt namelijk een verschuiving plaats in de beleving, in het kijken.

Stel, u bent in een kamer: op het moment dat u afscheid neemt van het lichaam, ziet u in die kamer

opeens allerlei kleuren, ziet u opeens allerlei trillingen die u voorheen als mens niet kon zien, want de perceptie, de hele manier van waarneming is veranderd.

Daarbij wordt er een groot gevoel van vrijheid ervaren.

Zolang een mens zich identificeert met zijn lichaam, ook denkt dat hij het lichaam is, ervaart hij het nog niet als knellend: maar wanneer een mens zich bewust wordt van zijn eigen wezen, ervaart hij dat het lichaam hem belemmert in zijn mogelijkheden.

​

De mogelijkheden die een volbewuste heeft zijn legio maar wordt daarin belemmerd door zijn lichaam.

Als ik u vertel dat wanneer een volbewust wezen op reis gaat, het lichaam verlaat en dan in een oogwenk aan de andere kant van de wereld is, is dat iets wat in het lichaam niet zal lukken.

Dat is in de stof een hele lange reis.

De volbewuste blijft in zo'n situatie wel verbonden met zijn stoffelijk lichaam via de levenslijn en het ether-element heeft zich niet teruggetrokken uit het lichaam.

De ervaringen die een entiteit opdoet op het moment dat hij uit zijn lichaam is gegleden, zijn te vergelijken met de volbewuste die op reis gaat, alleen heeft bij deze mens het ether-element zich wel teruggetrokken uit het lichaam en kan hij niet meer terugkeren.

Bij iemand die overleden is, zegt men ook dat het lichaam ontzield is. Er mist iets in dat lichaam, maar wat men mist is alleen het ether-element dat verdwenen is.

 

De angst die samenhangt met het doodgaan heeft vooral te maken met het niet-weten.

Juist het niet weten wat er gaat gebeuren, boezemt mensen angst in.

Daarom wil ik even een tipje van de sluier oplichten en u vertellen dat daar niets angstig aan is: integendeel, er wordt een groot gevoel van vrijheid ervaren als het wezen uit het lichaam glijdt en overgaat naar de Wereld van de Wijsheid.

Angst weerhoudt de mens om rustig de overgang te maken. Als de omgeving hier veel moeite mee heeft en huilend om de stervende heen staat, dan kan diegene zich laten leiden door de energieën die daar in die kamer aanwezig zijn.

Want hoe vaak gebeurt het niet dat u hoort, ook van mensen in uw omgeving, dat er soms een lange strijd vooraf gaat aan het sterven, doordat de mens zich vastklampt aan alles wat bij de stof hoort.

Dat belemmert de mens om rustig het overgaan te ervaren.

Het betekent dat deze mens het zichzelf heel moeilijk maakt, want angst, daar hebben we het al vaker over gehad, wordt alleen maar veroorzaakt door beelden uit de denkkap. Meer is het niet.

En de denkkap blijft achter, die weet helemaal niet wat het betekent om dood te gaan.

Wanneer de mens vanuit een angst deze oversteek maakt, dan zien wij dat de entiteit veel langer in

verwarring blijft en veel problemen tegenkomt bij het zich oriënteren in de geestelijke wereld.

Ieder wezen weet in welke trilling het hoort.

En daarom is het belangrijk dat mensen rustig over kunnen gaan, waardoor ze sneller in de trillingensfeer zijn waarin ze thuishoren.

Als een mens bijvoorbeeld in de blauwe trilling zit en hij gaat rustig over, dan is de aantrekkingskracht van de blauwe trilling voor hem groot en zit hij in no time in de laag waar hij hoort.

Maar als een mens in de blauwe trilling door angst wordt beheerst, een strijd aangaat, zich vastklampt aan de stof, en die angst komt voort uit de oranje trilling, dan voelt de entiteit op het moment van overgaan niet direct de aantrekkingskracht van de blauwe trilling, want de oranje trilling trekt aan hem.

 

Wij hopen dat ieder van u zo ver komt dat u zingend bij ons binnenstapt, want dat heeft als voordeel dat u heel snel op de plek bent waar u thuishoort.

Als iemand aan het eind van zijn stoffelijk leven is, kunt u deze persoon begeleiden op een gezellige, rustige manier.

Maak grapjes aan het sterfbed, opdat de stervende dan glimlachend zijn laatste adem kan uitblazen; dat helpt hem in zijn voortgang.

U hoeft geen hoempapa-orkest in te huren, maar een zacht muziekje waar hij van houdt, helpt al om een gemoedstoestand te creëren waarin een mens rustig kan overgaan.

 

Ik kan doodgaan alleen maar uitleggen als het glijden uit de mantel. Uw eigen wezen blijft bestaan en u neemt uw eigen stoffelijk bewustzijn mee als een soort omslagdoek.

Dus voor de mens die overlijdt vindt er alleen een verschuiving plaats, maar zal hij het niet herkennen als doodgaan.

U kunt zich ook niet voorbereiden op het doodgaan.

Het enige dat een mens voor zichzelf kan doen is contact maken met wie hij werkelijk is.

Wetende dat zijn wezen thuishoort in de Wereld van de Wijsheid en dus weer terug naar huis gaat.

 

Wij horen vaak zeggen dat de entiteit verantwoording moet afleggen, maar weet u nog wat ik u verteld heb over de reflectie?

De aura wordt meegenomen als een soort omslagdoek, waardoor de trillingen van het stoffelijk bewustzijn om hem heen blijven hangen.

Nu kunt u zich voorstellen dat er vanuit de kijk van de entiteit, via de bewustzijnstrillingen, toch bepaalde dingen zijn die voor hem minder plezierig zijn. Want als iemand bijvoorbeeld problemen heeft met agressie, daar ook zijn les in heeft, zal hij in zijn omgeving steeds dingen zien die te maken hebben met agressie.

Die trillingen blijven deel van de entiteit en de ervaringen zijn veel directer.

Een entiteit dat overgegaan is, heeft niet de zuivere staat die weleens wordt gepropageerd via de godsdiensten, maar hij neemt zijn eigen onvolkomenheden, zijn eigen angsten, zijn eigen les, als die nog niet geleerd is, mee.

 

De Wereld van de Wijsheid oordeelt niet, wij zijn tolerant.

Wij hebben meer mogelijkheden, wij zien meer in mensen en in hun verwoede pogingen om het leven te leven, dan wat er via godsdiensten, via normen, via beschuldigingen en veroordelingen geuit wordt.

U kunt het een ander niet kwalijk nemen als hij zegt: 'Jij hebt mij dit aangedaan'.

Want iedereen is onderweg. Maar alles wat een mens denkt, heeft hij zichzelf aangedaan.

Hoe vaak leest u niet: ik heb die persoon iets aangedaan en straks kom ik hem tegen als ik overlijd.

Ook al was ik te goeder trouw, die ander heeft het opgepakt als vreselijk en nou moet ik daar straks voor boeten'.

Ga daar alstublieft niet vanuit, iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf en niet voor een ander, want dan bouwt de mens zijn eigen gevangenis, door daar rekening mee te houden en bang te zijn voor eventuele consequenties.

Wij zien dit veel gebeuren vanuit de geschiedenis van de godsdienststromingen, waar de mens met zonde wordt beladen. Dat zullen wij vanuit de Wereld van de Wijsheid niet doen.

Dat is ook het mooie aan de vrije keus die ieder van u heeft, want wij kijken verder en hebben begrip voor de daden van degenen die onderweg zijn. Juist omdat het te maken heeft met het nog niet weten wat er allemaal meespeelt.

​

Hemel en hel bestaan bij ons niet; bij ons staat er niemand voor de poort die zegt: 'Jij moet linksaf en jij rechtsaf'.  Iedereen is bij ons welkom en wordt niet aangekeken op de mogelijke misdaden die hij in zijn leven heeft gepleegd.

De entiteit zelf kan er last van gaan krijgen, want in de Wereld van de Wijsheid loopt hij tegen zijn eigen uitstraling aan en ziet dan zelf wat hij gedaan heeft.

Maar wij zullen hem nooit terneerdrukken door veroordelingen. Wij willen hem alleen maar helpen een grotere kijk te krijgen op zichzelf.

 

Wij zien ook de verwachtingen die mensen meekrijgen vanaf de kansel. Wij kunnen vanuit de persoon de verwachting destilleren die hij heeft en hebben de mogelijkheid om dat te visualiseren.

U moet dit niet letterlijk nemen, maar in de perceptie ervaart men een substantie en door zijn eigen verwachting plakt de entiteit daar zijn vader, moeder, kind enzovoort op. Dat werkt zeer heilzaam, zeer geruststellend, en daardoor weet deze entiteit vrij snel in zijn eigen trillingenlaag te komen.

Het wil niet zeggen dat wij hem om de tuin leiden, maar wij gebruiken dit als hulp.

Zie het dus niet als dat wij even in de kaartenbak kijken en zeggen: 'Oh, wacht effe, die mevrouw komt eraan, welke kinderen, ouders, familieleden horen bij haar, en zijn die al hier?' Zo werkt dat niet.

Maar wij zien ook vaak, juist wanneer de entiteit los is van zijn lichaam, dat hij geen behoefte meer voelt om zijn ouders of zijn kinderen op te zoeken, omdat deze in een heel andere trilling kunnen zitten en hij daar geen contact mee heeft.

En ook al zou de entiteit daar behoefte toe voelen, dan nog vraagt het wel een groter bewustzijn.

Want de entiteit in de blauwe trilling kan wel uitstapjes maken naar de grovere trillingen, zoals bijvoorbeeld de oranje trilling, maar iemand in de oranje trilling kan niet naar de blauwe trilling.

 

Regelmatig krijgen we ook de vraag voorgelegd hoe wij aankijken tegen euthanasie.

Wij kunnen alleen zeggen: 'In ieder geval niet zo zwaar zoals de maatschappij en de godsdiensten daar naar kijken'.

Het ligt ook helemaal aan de situatie waar iemand in zit, wanneer diegene de keus maakt voor euthanasie.

Zelfdoding is ook een vorm van euthanasie, maar draagt een heel andere lading in zich als de mens zijn les niet op zich wil of durft te nemen en uit angst voor het stoffelijk leven de keus maakt om eruit te stappen.

Maar als een mens door een ongeluk, of door welke oorzaak dan ook, in een situatie belandt die uitzichtloos is, dan kan ik me voorstellen, wetende wat de lijdensweg is, ook voor de omgeving, dat zo iemand de beslissing neemt om geen levensverlengende handelingen meer te willen.

Ik maak wel onderscheid tussen iemand die zelf dit besluit neemt of wanneer dit voor iemand gedaan wordt, zonder dat diegene erbij betrokken wordt of in staat is te beslissen.

Als de patiënt zelf een codicil of een wilsbeschikking heeft getekend, is het een keus van diegene zelf geweest en zullen wij die persoon er niet op aankijken.

Wij gaan steeds uit van de vrije wil van de mens.

Alleen wanneer een mens zelf de keus niet heeft kunnen maken, dan vind ik een milde vorm van euthanasie door geen levensverlengende handelingen toe te passen, ook een vorm van euthanasie, maar heeft de entiteit er als zodanig geen last van. Want wanneer een entiteit, juist als hij nog aan de stof vastzit, meemaakt wat anderen met zijn lichaam doen en het niet zijn eigen vrije wil is, dan kunt u zich misschien voorstellen dat er een behoorlijke agressie opgeroepen kan worden.

U ziet, wij kijken daar genuanceerd naar, wij veroordelen niet, maar wij laten de kant van de entiteit zien.

 

Wij weten dat het wezen altijd op reis is, dus op het moment dat hij het eindstation niet haalt en hij stapt een halte eerder uit, nou dan komt die wel weer in een ander stoffelijk leven terecht waarin hij dat laatste stukje kan meereizen.

Bij ons is nooit iets weg, dus wij kunnen ook heel mild kijken naar mensen die zeggen: 'Dit is mijn eindstation', terwijl dat, lichamelijk gezien, pas het volgende station zou kunnen zijn.

Wij zijn leraren en zien de mogelijkheden van iedere leerling en kunnen ook niet verwachten dat iedere leerling bewust is.

Dit is tevens ons principe: 'de vrijheid van de mens is het hoogste goed'.​

​

 

***