Empathie

Aspect van het kleine-ik besef

​

Empathie is het oppakken van energieën van anderen.

De uitstralingen lopen in elkaar over.

Het is niet echt, maar het bestaat alleen in ons denken, omdat we alleen onze eigen pijn kunnen voelen.

Het is een egocentrisch voelen.

Het verdriet van de ander is de sleutel op de eigen doos waar alle beelden in zitten die te maken hebben met oud leed.

Bijvoorbeeld: ik herken jouw gevoelens in mijzelf, maar wat ik werkelijk herken is mijn eigen lijden.

 

De mens heeft recht op zijn eigen emotie, zijn eigen seizoenen.

We kunnen helpen door ZIJN, waardoor verheffing ontstaat.

In het ZIJN stroomt de universele stroom door u heen en raakt de andere mens daarmee aan.

In deze universele stroom heeft u in de gaten dat de ander in de emotie zit, want anders zou u contact hebben met de wezensstroom van de ander.

U helpt niet door mee te lijden, want dan zijn er twee mensen die lijden.

Mensen kunnen elkaar niet helpen van emotie naar emotie.

 

De twee mogelijkheden van handelen:

Wanneer u zegt: 'Oei, wat is dat naar…' dan gaat u mee in de energie van de ander.

Bij: 'Wat moet dat naar voor u zijn…' blijft u in uw eigen energie.

Voorkom dat u gaat meedenken, want daardoor verliest u het contact met uzelf.

Blijf een luisterend oor, meer niet.

Er moet respect zijn voor ieders levenswijze.

Elkaar laten praten en zien dat het ieders eigen ontwikkeling is, zien dat het een ervaring van de ander is.

Het vragen stellen, het meedenken is het overnemen van de denkkap van de ander en u gaat mee in de persoonlijke beleving van de ander.

Maar het is niet uw persoonlijke beleving die de ander u vertelt.

De ander wil alleen zijn emoties kwijt en u bent dan zo a-sociaal om ze op te nemen.

Wanneer u alleen maar luistert en geen vragen stelt, kan de ander zijn emoties niet bij u kwijt, maar kan hij er alleen over praten.

De mens wordt gechoqueerd door dit gedrag, maar hij kan daardoor wel even uit zijn emotie stappen en heeft de mogelijkheid om even te kijken naar wat er werkelijk gebeurt.

 

Beeld: een boom waar druppels aanhangen en de boom is in een mistveld gehuld.

De ander wil uw reactie ook eigenlijk helemaal niet horen, want als iemand in zijn emotie zit, luistert hij niet

naar wat de ander zegt.

Dat mistveld blijft hangen en de leraar laat zien: als u begint te trekken aan de persoon die verdriet heeft, of als u er in meegaat, dan zal deze mens zich gaan verharden en voelt hij zich gesterkt in zijn emotie.

En aan het eind van het gesprek zijn er twee huilende bomen.

Er is dan niets veranderd, het is alleen maar erger geworden.

De negatieve energie is alleen maar uitgebreid.

U brengt een schok teweeg door niet mee te huilen, en het gebruikt worden voor het uithuilen is niet verheffend.

Want het gaat niet om uw persoon, maar om een mogelijkheid van uithuilen.

              

De zee heeft zijn eigen seizoenen, de vis stroomt mee in die seizoenen.

Gooi de vis terug in de zee en de vis komt op een gegeven moment wel weer in kalmer water.

 

Het idee dat de mens het lijden van een ander kan verlichten moet worden losgelaten, want het denken van de mens moet veranderen.

De mens moet tot een ander inzicht komen.

​

***