Hobbels en mogelijkheden

Traditionele regels  

 

Symbolisch beeld: In een landschap dat begroeid is met heide en dorre grassen zie ik twee paden.

Aan de rechterkant komt een vrouw in traditionele boerinnenkleding aanlopen.

In een donker boerenpak nadert van links een man.

Vervolgens verschijnt er een heel grote zilveren beker, middenvoor in beeld.

Deze zilveren kelk komt nu volledig in het licht te staan, waardoor het boerenechtpaar in een donkere, mistige schaduw naar de achtergrond verdwijnen.

Uit en van achter deze kelk komen nu de leraren te voorschijn.

 

Wij begonnen ermee dat goed te zien was dat er een boer en boerin het beeld in liepen.

Dat staat voor het traditionele leven die u goed kent.

Niet zozeer dat u in klederdracht heeft gelopen, maar u bent het leven in gestapt, en in een bepaald milieu terechtgekomen. In dat milieu waren een aantal regels, een aantal afspraken en ook al waren ze niet uitgesproken, men wist wel waar men zich aan te houden had.

Daar staan deze man en vrouw voor die in klederdracht verschenen.

U zag ook de zilveren kelk, want zilver staat voor het wezensbewustzijn. Wij hebben daar contact mee en vonden het even leuk om ons te tonen.

 

Wij zien dat veel mensen worstelen met de traditionele regels die vanuit het milieu meegenomen zijn.

Ondertussen heeft men wel zijn eigen leven opgebouwd, is getrouwd, is soms aan de andere kant van het land gaan wonen, maar deze regels neemt men toch in zijn rugzak mee.

En ondertussen, ook al is men zich daar niet van bewust, leeft men weer volgens dezelfde regels, zoals men ze thuis, onder invloed van de ouders, aangeleerd heeft.

Maar u zag ook in dat beginbeeld dat dát juist in het duister gehuld was.

Het zilver zag u in het licht en de beelden van de boerin en de boer kwamen in een grijze wazige, donkere achtergrond te staan.

 

Wij vragen aan u: Welke regels oefenen een grote invloed op u uit?

En dat kan natuurlijk heel divers zijn, want ieder heeft wel zijn eigen milieu en het ene milieu kunt u niet vergelijken met een ander milieu, maar wij zien dat mensen heel trouw zijn, loyaal zijn aan de regels die men van huis uit hebben meegekregen.

Meestal zeggen mensen: 'Ik niet, ik ben een zelfstandig wezen, ik heb mijn eigen leven opgebouwd en ik heb niks meer met dat verleden'. Maar wij zien dat juist als de mens zich zwak voelt, oude familiegezegden en regeltjes van de familie de kop weer opsteken.

En op zichzelf hoeft u daar helemaal geen last van te hebben, alleen het zijn van die verborgen uitspraken, verborgen gezegden, die toch mee gaan spelen.

Gaat u eens terug naar uw kindertijd en zie hoe regelmatig een opmerking, een gezegde gebezigd werd.

Maar we gaan ook even verder kijken: waarom bent u in dat gezin geboren?

Want iedereen kan zich afzetten tegen zijn eigen milieu, tegen zijn eigen familie, ook tegen de sfeer, maar het wezen heeft geweten dat dit milieu datgene was wat het nodig had om zijn les te leren.

Daarom is het goed om te kijken naar het milieu waar het wezen naartoe gezogen is.

En als u daar een grotere kijk op krijgt is het voor u al een stuk gemakkelijker om de les te herkennen en te leren.

Want de mens voelt zich vaak slachtoffer van het gezin, van het milieu, van de omstandigheden, terwijl zijn wezen dit juist op zich heeft genomen en deze ervaring wilde hebben.

 

Een mens moet uit de slachtofferrol stappen, wil hij verder op zijn pad kunnen gaan.

Als het ouderlijk milieu nog steeds blijft trekken, keert u steeds terug op uw schreden, keert u steeds terug op het pad van de ouders, het ouderlijk gezin en het milieu waar u uit komt.

De loyaliteit naar hen toe is een blokkade waardoor u niet verder kunt komen in dit leven.

En dan lijkt het heel vreemd als we spreken van loyaliteit, terwijl de mens zelf vindt dat hij het niet getroffen had met de ouders en het milieu, toch zien we dat men steeds weerkeert in de hoop dat er begrip bestaat voor hem of dat hij hoopt dat de ouders trots op hem zijn.

Anderzijds zien we dat als er een beroep vanuit de familie op hem wordt gedaan, hij pal gaat staan voor de familie.

Wij willen dat graag doorbreken, niet om te breken met de ouders of met het oude milieu, maar men moet daar neutraal naar leren kijken. Juist in die neutraliteit kunt u contact houden met uw eigen wezen, en uw wezen geeft op dat moment wel aan of u iets met dat gezin moet doen.

Maar de mens zegt: 'Ja maar, daar hoor ik wel bij'.

Dus het gezin, de familie blijkt een zodanige trekkracht te hebben op de mens, dat hij ook geen contact meer legt met het wezen.

 

Doch een familie komt alleen tot stand door het feit dat uw wezen dit milieu uitgekozen heeft, getrokken is naar dit milieu om zijn lessen te leren.

Op het moment dat de lessen geleerd zijn, heeft dat milieu geen functie meer voor het wezen.

Dus die familie heeft ook geen functie meer voor u, en dan klinkt dat heel hard, want menigeen gaat nu denken: 'Ja maar, ik kan vader, moeder, broer en zus toch niet in de steek laten?'

Maar als u vanuit uw wezen gaat kijken, heeft u daar geen band mee. Want het wezen heeft het milieu nodig gehad om zijn lessen te leren, en als het geleerd is gaat het lesboek dicht en hoeft u daar niet meer naar terug.

 

Wij hopen dat u langzamerhand onderscheid gaat maken en dat u geen lid van een gezin bent, van een familie bent, maar dat het wezen dit alleen maar gekozen heeft als lesmateriaal, waardoor u verder op uw pad kunt gaan en niet steeds teruggetrokken wordt door de aspecten die horen bij deze familie.

Dat wil niet zeggen dat u respectloos naar hen bent, maar in een bepaalde fase van uw ontwikkeling wordt er toch van u gevraagd uw keuze te maken.

En niet voor ons, want wij kunnen veel toelaten in het menszijn, omdat we de mensen ook kennen, in hun strubbelingen, in hun strijd.

Maar het gaat er om dat u wel de drang in zichzelf voelt om verder te komen op het pad.

En dan kunnen wij alleen maar zeggen: ja, en dat heeft consequenties.

​

***