NU

Het leven is stil en kaal geworden,

een soort mistveld zonder richtingborden.

Maar het lichtje dat brandt in mij

dooft nooit, is er altijd bij.

Het schijnt voor mij uit op het pad dat ik loop,

een pad van vertrouwen, niet van hoop.

Als ik steeds ergens naar toe wil leven,

dan ga ik voorbij aan het moois en de rust

die het NU mij kan geven,

want dan blijf ik op de been

door te vlassen op leuke dingen om mij heen.

Maar juist in de leegte zit mijn kracht verborgen,

die zingt over een ZIJN zonder zorgen.    

 

 

Marianne