Op een gegeven moment heb ik het in de kerk gezocht en ben ook een kerkdienst gaan bezoeken, maar ik voelde duidelijk dat ik daar niet vond wat ik zocht. Ik vroeg aan mijn ouders of ik een keer naar de zondagschool mocht, dat leek me ook wel leuk om een keer mee te maken en had de hoop dat ik het daar zou vinden. Mijn vriendinnetjes vertelden me dat dat heel erg leuk en vooral gezellig was en dat er voorgelezen werd uit de bijbel.
 

En zo gebeurde het. In mijn eentje op de fiets richting dorp op zondagmorgen en ik moet zeggen dat ik mezelf nog zo zie fietsen, in mijn zondagse jurkje met van die door mijn moeder zelfgebreide witte kniekousjes met knellende elastiek, maar dat terzijde.                                                                 

Toen ik aankwam in het dorp zag ik mijn vriendinnetjes al staan en we gingen samen naar binnen. We zaten in het buurthuis in het dorp waar ik woonde. Een wat oudere man las een verhaal voor uit de bijbel.

Na afloop kregen we een vel papier en kleurpotloden om een tekening te maken over datgene wat we hadden gehoord.

Ik herinner me, dat de man die had voorgelezen langs kwam en aan mij vroeg wat ik er van vond.    

Ik weet na al die jaren natuurlijk niet meer woordelijk wat ik zei op dat moment, maar het kwam er op neer dat ik zei dat het niet klopte wat hij vertelde en dat het helemaal niet zo was gebeurd.

Je kan je voorstellen dat hij mij verbaasd en verontwaardigd aankeek en ik kan je vertellen hij was niet de enige.                                 

Wat hij toen precies tegen mij gezegd heeft weet ik niet meer. Maar wat ik nog wel weet was dat het voor mij een klap in mijn gezicht was wat hij zei.

                                                      

Het had voor mij een zeer negatieve lading en een grote invloed op mijn leven en gedrag daarna.

Al mijn spontaniteit om te vertellen over wat ik voelde en zag verdween op dat moment en ook mijn kinderlijke naïviteit verdween als sneeuw voor de zon.

Ik ben nooit meer terug gegaan naar de zondagschool na deze ervaring en voelde me daar natuurlijk ook niet meer welkom en totaal afgewezen in wie ik was.

Op dat moment heb ik besloten om in het vervolg mijn mond maar te houden over bepaalde dingen die voor mij en mijn naaste familie heel normaal waren. Ik ben op dat moment gaan beseffen dat ik beter niet teveel over dit soort dingen kon praten omdat de meeste mensen dat niet begrepen en dat ze me daardoor raar zouden gaan vinden.

Omdat ik dus bang was dat mensen me zouden afwijzen ben ik vanaf dat moment aangepast gedrag gaan vertonen en heb ik jarenlang niet meer laten zien wie ik werkelijk was. Ik ben nog steeds bezig om de laatste restjes los te laten in verband met de angst om niet geaccepteerd  en afgewezen te worden door de buitenwacht.  

 

Ik ben me ondertussen bewust geworden, dat ik hierin een les had te leren en het geloof moest gaan doorgronden en dat ik ten allen tijde, ondanks de afkeuring en het oordelen over mij van anderen, mezelf moet zijn en laten zien wie ik in wezen ben. Ik heb geleerd en begrepen dat in het trouw zijn aan de ander, het niet trouw zijn aan mezelf was verbonden.                                                       

Ik ben nu zover om te gaan staan voor wie ik ben en als mensen me raar vinden dan is dat zo, ik kan niet langer een masker dragen: ik ben wie ik ben!  En als iemand dat niet aanstaat dan is dat jammer.                           

Ik besef nu meer dan 50 jaren later dat wat ik toen zei precies datgene is, waarom ik hier op aarde ben gekomen. En dat die zondagmorgen ervoor gezorgd heeft dat ik mezelf aan de kant heb gezet om te passen in het hokje waarvan de massa wil dat ik daar in pas. Maar dat lukt nu niet meer, ik heb nu begrepen dat ik mezelf moet zijn en ik kan zeggen dat dit niet zonder slag of stoot is gebeurd.             

 

Het leven is leerschool dat is me wel duidelijk geworden in de loop van de jaren.

Dankzij de lessen van de Leraren van de Wereld van de Wijsheid die op een later tijdstip in mijn leven zijn gekomen, ben ik langzamerhand gaan begrijpen waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren en kijk ik nu tevreden en zonder enige wrok, terug op die bewuste zondagmorgen en alles wat me verder is overkomen in dit leven …

​

***