Een andere kijk op...

Familie-relaties

 

Symbolisch beeld: Ik zie een zwart-wit gevlekte hond voor mij uit lopen op een bospad.

In eerste instantie was het een kleine, lieve hond met een rustige uitstraling, maar hoe langer ik naar deze hond kijk, hoe agressiever zijn uitstraling wordt.

De omgeving is groen, en links en rechts zijn er kronkelige paadjes te zien.

De hond rent van pad naar pad, besnuffelt de grond en de bomen en duikt even later in de struiken, waardoor ik hem niet meer zie.

Maar ik voel dat zijn gedrag te maken heeft met het afbakenen van zijn territorium.

Ik kijk naar de omgeving en zie dat er een aantal grote bomen bij elkaar staan.

Eén boom in dit bos wordt nu in close-up getoond, hij heeft een grote kruin en een dikke stam, alleen blijkt deze boom geen wortels te hebben.

De takken en de stam worden omwikkeld door lianen en als ik de lianen met mijn ogen volg, zie ik dat de verschillende lianen van deze boom naar de andere bomen gaan, waardoor het lijkt alsof deze bomen met elkaar verbonden worden.

 

De hond staat voor de trouw aan het nestgevoel en met het nestgevoel bedoel ik de banden die ieder mens heeft met het gezin, met de familie. Het zijn de relaties die een mens in stand houdt en waar hij onderweg zeer trouw aan is.

Het pad in het bos betekent de wereld van de ervaringen.

U zag dat er lianen waren die van boom naar boom gingen, en de lianen kunt u zien als de verbindingen, de relaties die mensen met elkaar hebben.

Het betekent dat alleen de lianen van boom tot boom gaan, want iedere boom staat voor een mens met zijn stoffelijk bewustzijn. De lianen verbinden dus de bomen met elkaar.

U weet dat een liaan een luchtwortel is, hij parasiteert en heeft het sap van de bomen nodig om te kunnen groeien.

Een relatie heeft alleen contact met u als mens, heeft geen verbinding met het zilver, het wezensbewustzijn.

Relaties komen voort uit gedachten en zijn een afgeleide vorm van een verlangen, heel diep in de mens.

En vaak vindt de mens zich ook niet terug in deze relaties.

Hij past zich aan en weet wat familie en vrienden van hem verwachten, maar hij moet altijd maar afwachten welke mogelijkheden en ruimte hij van de ander krijgt; hij is daarin afhankelijk.

Wanneer we kijken naar de trouw zoals deze vanuit de Wereld van de Wijsheid bedoeld wordt, is het een manier van omgaan met zichzelf, waarin afhankelijkheden niet meer bestaan.

 

Relaties zijn altijd emotie-verbindingen.

Emoties zijn de bron waaruit relaties ontstaan. Relaties kunt u dan ook zien als een manier van overleven, ze bieden de mens houvast.
Wij zeggen niet dat relaties verkeerd zijn en u alle relaties de deur uit moet doen, want de mens die onderweg is, heeft deze relaties nodig.

Nodig als spiegel, als reflectiepunt, want alleen in het contact met de ander kan een mens iets over zichzelf leren; ziet hij zijn eigen lessen weerspiegeld in de ander.

 

Een wezen dat een lichaam heeft uitgekozen om in te dalen, zoekt zich geen familie uit.

Het wezen wordt getrokken door een begeertetrilling, behorende bij een milieu, waarin hij het beste zijn lessen kan leren.

Het eerste contact dat het kind heeft is met zijn ouders, maar hij ervaart deze ouders niet als een relatie, of u zou moeten spreken van een functionele relatie. Want ouders hebben de functie om het kind de mogelijkheid te geven zijn eigen lessen te leren, het een aantal handreikingen te geven, bijvoorbeeld goede voeding zodat het gezond blijft, en de mogelijkheid tot studeren waardoor het een zelfstandig bestaan kan opbouwen en zijn eigen pad gaat lopen.

Dan heeft het ouderschap een prima functie gehad, maar meer ook niet.

Vaak vindt men het schokkend om dit te horen, maar de ouders zijn voor het kind een basisgegeven. Met anderen, buiten het gezin, onderhoudt het een relatie, maar niet met de ouders.

Een kind leert, via deze basis, stappen te zetten naar buiten toe en niet terug, anders gaat het de 'baarmoeder' weer in.

De ouders kunnen wel een relatie met het kind aangaan, maar zelfs dat hoeft niet.

U hoort vaak genoeg dat er een behoorlijke strijd kan zijn, dat ouders en kinderen negatief op elkaar reageren; en dat ligt aan de les die het wezen heeft meegenomen.

Het kan zijn dat het kind dezelfde les heeft als de ouders, dus positief-positief, maar het kan ook zijn dat de les haaks staat op de les van de ouders en juist tegengesteld werkt: positief-negatief.

Ook als we kijken naar gezinnen waar meerdere kinderen aanwezig zijn, gebeurt het vaak dat de kinderen elkaar niet kunnen luchten of zien.

En dat is niet vreemd, want ieder wezen wordt getrokken naar een bepaalde trilling voor zijn eigen les en het

betekent dat ook broers en zussen door dezelfde trilling zijn aangetrokken.

Ze hebben elk hun les, die met dezelfde begeertetrilling te maken heeft, en zien zodoende steeds het eigen spiegelbeeld in elkaar terug, en u weet: de mens heeft er een hekel aan om in de spiegel te kijken.

Er is dan ook vrij vaak strijd tussen broers en zussen en dat zegt niet dat het geen aardige mensen zijn, alleen komt de les in dat milieu steeds aan bod.

Maar als de mens dit weet gaat hij al heel anders kijken naar zijn broers en zussen en weet: waar ik nu tegenaan loop, zegt niets van de ander. Ik kijk in de spiegel en zie dat het mijn eigen les is.

 

Dus wanneer uw wezen een bepaalde les heeft en u kijkt naar de plek waar u geboren bent, dan ziet u dat deze voldoende kenmerken in zich draagt om daar de les te leren.

Het betekent dat u niet uw ouders hebt uitgekozen zoals in de esoterische lectuur verkondigd wordt. Alleen de volbewuste kiest bewust zijn ouders uit, omdat hij de consequenties kan overzien van zijn besluit.

Of het nu een gezin is met liefdevolle ouders, of met ouders die het kind weinig aandacht geven en hem niet belangrijk vinden, maakt voor het wezen niets uit; want het wezen wil alleen maar zijn les leren.

Wanneer u dit nu weet, kijkt u al heel anders tegen uw ouders aan.

​

De vader- en moederrol.

Deze komen voort uit de oranje trilling.

De oranje trilling kenmerkt zich door de zorg voor en de bescherming van het kind.

Ook wanneer de mens bijvoorbeeld al in de blauwe of paarse trilling zit, zakt men op het moment dat er een kinderwens is terug naar de oranje trilling; want de vraag, de behoefte om kinderen te krijgen speelt zich alleen af op deze trilling.

In de oranje trilling vindt u de stamverbanden, de gezinsverbanden.

Voor het voortbestaan van de stam is het heel belangrijk dat er nageslacht komt.

Daar is ook de mannelijke nakomeling veel belangrijker dan de vrouwelijke nakomeling.

Deze manier van kijken vinden we ook nu nog in veel families terug, want wanneer de eerstgeborene een jongen is, wordt er harder 'hoera' geroepen, dan wanneer de eerstgeborene een meisje is.

De oude ervaringen uit de tijd dat hij deel uitmaakte van een stam, draagt de mens met zich mee en kleuren zijn kijk.

We zien vaak in deze maatschappij, maar sterker nog in andere culturen, dat er van de kinderen zorg en bescherming wordt gevraagd voor de ouders en de grootouders; dus voor het stamverband.

Gezien vanuit de Wereld van de Wijsheid is dit niet de bedoeling, het is alleen een cultuurgegeven.

Toch zullen er wezens zijn die in zo'n maatschappij geboren willen worden, wetende dat die cultuur daar heerst, juist om zich daarvan los te rukken.

Want we hebben het nog steeds over lianen, en als u kijkt naar de natuur: een liaan maakt een verbinding tussen bomen, maar hij snoert de bomen ook en het snoerende vermogen van de liaan kan een boom kapot maken en dat is ook nodig.

Het lijkt vreemd, maar wat doet een boom als hij gesnoerd wordt?

Dan ontstaat er binnenin de boom een impuls om te gaan groeien, om zich te ontdoen van de knellende banden.

 

U kunt nu zeggen: 'Ik bewaar deze ouders, want ik heb het studiemateriaal nog nodig', of u zegt: 'Ik heb het boek uit, ik heb mijn les geleerd, maar ik wil het studieboek nog even bewaren'.

Doch wanneer de les is geleerd, is het materiaal niet meer nodig.

Het is een gepasseerd station, want het wezen ging niet op zoek naar de ouders, maar naar de sfeer, naar de mogelijkheden die dat milieu hem te bieden had.

De ouders zijn helemaal niet belangrijk, maar de maatschappij, de mensen met hun eigen denkkappen, weven er allerlei toestanden omheen.

De mens zegt: 'Ik houd van mijn ouders', maar 'houden van' is alleen maar een emotie en zegt niets over iemands wezen. Houden van, bestaat in de Wereld van de Wijsheid niet.

Het zijn etiketjes die overal opgeplakt worden, maar deze hebben tegelijkertijd een zeer manipulerende werking in het menszijn, op kinderen, maar ook op ouders.

U hoort regelmatig over mensen die op het moment van scheiding teruggaan naar hun ouders in de hoop daar weer een veilig nestje te vinden.

Maar zo iemand komt er dan achter dat hij zich dient aan te passen aan de regels van het ouderlijk huis, die niet meer zijn eigen leefregels zijn, dat is snoerend en werkt niet meer.

Ik zie ook de verknochtheid van ouders aan hun kinderen, maar vaak gebeurt dit omdat het hebben van kinderen de mens, de ouder, een doel geeft in zijn leven.

U zult merken, wanneer u verder op uw pad komt en u de mens gaat zien als een zelfstandige boom, dat het dan uw kinderen niet meer zijn en u soms met verwondering kunt kijken naar ieders eigen ontwikkeling.

U kunt dan in hen aspecten ontdekken die ze niet via het ouderlijke huis geleerd hebben en deze kunnen haaks staan op de mogelijkheden, de ervaringen die u als ouder hebt meegegeven.

U kunt genetisch materiaal bij u dragen waardoor u als ouder zegt: 'Dit kind lijkt op mij', maar dan hebben we het over een bepaald karakter dat als genetisch materiaal vastzit aan het lichaam en zoals u weet is het lichaam onderdeel van deze planeet.

Als ouders bewust zijn, voeden ze hun kinderen niet meer op nadat ze het huis zijn uitgegaan. Maar wanneer ouders vanuit onbewustheid en vanuit de normenwereld in het leven staan, blijven ze zich verantwoordelijk voelen en blijven ze zich met de opvoeding bezig houden.

Kinderen zijn alleen een lichamelijk deel van de ouder, de bloedband.

Er is geen noodzaak meer voor kinderen om bij de ouders te komen.

Het is prettig, maar het is geen aanvulling voor de boom.

 

Wanneer het ouders verdriet doet als hun kind kiest voor een ander leven dan wat zij hem hebben voorgehouden, dan zijn de ouders gemakshalve vergeten dat ze hun kind hebben opgevoed tot zelfstandigheid. Want op het moment dat het kind een zelfstandig besluit neemt, lijkt de opvoeding opeens niet meer te gelden en probeert de ouder het kind weer op een pad te zetten dat overeenkomt met zijn eigen manier van leven.

Deze ouder blijft aan het kind trekken en probeert hem nog steeds op te voeden, ook als dit kind allang het huis uit is.

 

Wanneer de mens contact blijft onderhouden, keert hij zich steeds 180 graden om en gaat terug naar de basis.

Het is van buiten weer teruggaan naar binnen, maar het hoort te zijn: van binnen naar buiten, en dan verder gaan op het pad van ontwikkeling.

Kinderen en ouders moeten elkaar loslaten, want wanneer u luistert naar uw wezen kiest u een mens uit om zijn kwaliteiten, en niet om de rol die hij of zij in uw leven heeft gespeeld.

Het zijn altijd emoties waardoor het kind teruggaat naar de ouders, omdat het gebeurt vanuit het normendenken dat aan de denkkap vastzit.

Mensen denken dat er een verbinding is, die in stand gehouden dient te worden.

 

Toch kiest de mens niet voor de andere mens, hij kiest altijd voor zichzelf; ik voel me alleen en wil graag dat je bij mij op bezoek komt.

Ik ga graag met jou om, omdat ik dat leuk vind of omdat ik mijn verhaal kwijt wil.

Dus het maakt helemaal niet uit of u daar nu zit, het kan ook iemand anders zijn, als ik mijn verhaal maar kwijt kan, als ik me maar niet alleen voel.

Het klinkt heel hard, maar zo werkt het wel tussen mensen en als een mens zich daar bewust van is, dan wil hij dat niet meer.

Als iemand in de blauwe en de paarse trilling zit, maar zeker in de witte trilling, wil hij daar niet meer mee sjoemelen. Uw wezen geeft één rechte weg aan, één doel en hij kan niet anders meer reageren dan naar wat hij van binnenuit voelt.

 

Er zijn ook mensen die denken een liaan te zijn, want als de mens zichzelf niet ziet als een zelfstandig wezen, kan hij alleen maar functioneren in een relatie.

Hij denkt zelf geen kracht te hebben en haalt de kracht uit een andere boom.

Het is de mens die reageert als een soort stofzuiger en waar u al moe wordt bij het zien van z'n neus en denkt: oh, gunst, daar gaat mijn energie…

De ander heeft in het contact met u veel energie bij elkaar kunnen zuigen en gaat energiek de deur uit, terwijl u vermoeid en leeg achterblijft. Dat nemen wij hem niet kwalijk, want het zegt iets van onbewustheid.

Alleen de mens die daarmee geconfronteerd wordt kan via zijn wezen voelen: dit moet ik afkappen, hier word ik ziek van.

Zie daarom een relatie als een studieboek, want een mens kan pas in een relatie zijn keuze maken naar hetgeen hij voelt in zijn wezen.

 

Het is prettig om niet afhankelijk te zijn, ook al gebeurt dat vanuit goede bedoelingen en wordt het zelfs zuiver genoemd.

Maar als u verder op uw pad gaat in de blauwe trilling, gaat u op zoek naar diegene waar u wél een lijntje mee heeft. Het is de geestelijke familie die u gaat herkennen en dan zegt de stoffelijke familie u niets meer.

Want wanneer u gaat luisteren naar de zilveren stroom in uzelf, zult u ontdekken dat familiebanden meestal geen zilver in zich dragen, terwijl er, met een in uw ogen volslagen vreemde, opeens een zilveren band blijkt te bestaan. Daarmee wordt bedoeld dat u, in het bewustzijnsniveau van dat moment, kunt gaan ontdekken wie er bij uw geestelijke familie hoort.

 

De volbewuste mens heeft zijn afhankelijkheden doorzien en de geldende normen hebben geen invloed meer op hem.

Hij vindt het leuk om met mensen om te gaan, maar hij ziet het omgaan met mensen als de eendjes op een vijver, het verlevendigt. Deze mens haalt geen voeding meer uit relaties, hij heeft de ander niet meer nodig voor zijn eigen ontwikkeling.

Hij onderhoudt geen vriendschappen, hij weet dat vriendschap een emotie is en hij heeft ook geen angst om alleen te komen staan; daar heeft de mens onderweg vriendschap voor nodig.

Het leven van de volbewuste die geen lianen meer heeft, staat in het teken van de taak. Hij is alleen nog maar de taak, en de contacten die hij heeft zijn functioneel. Maar hij moest eerst zijn afhankelijkheden hebben doorzien voordat hij in zijn taak kon gaan staan, want anders zou hij afhankelijk kunnen zijn van hoe mensen met hem omgaan.

 

Als we kijken naar oude relaties, want we zien dat veel mensen daar vragen over hebben, zien we dat mensen die elkaar tegenkomen ouder of kind zijn geweest van de ander; maar ook kunnen het oude partnerrelaties zijn. Het is dan duidelijk dat het oude emoties, oude banden zijn.

We spreken dan niet van een verbinding, maar van een binding.

Vaak zien we dat mensen die elkaar herkennen, weer op de oude voet met elkaar verder gaan, maar zo is dat vanuit de Wereld van de Wijsheid niet bedoeld.

U bent alleen passant, soms groet u even iemand omdat de ander u vaag bekend voorkomt, maar daarna gaat u weer uw eigen weg.

 

Als laatste willen wij aanreiken: visualiseer dat u een boom bent, dan komt u in contact met uw kracht en vanuit deze kracht kunt u kijken wat u met de ander samenbindt, maar komt u er ook achter dat er maar weinig samenstroomt met de ander.

U gaat dan verder op uw pad, waarin u het leuk vindt om met mensen om te gaan, maar u ook ziet dat deze contacten u niet meer bepalen.

​

***