Accepteren

 

Mezelf omarmen dat heb ik nog nooit gedaan,

want er mankeert altijd wel iets aan.
 

Te dik, te dun, niet mooi, slim of ad rem genoeg,

te lief, te streng, te langzaam of te vroeg.

Ik had het niet zus, maar beter zo kunnen doen,

weer een fout gemaakt, wat ben ik toch een oen.

En zo houdt mijn denkkap me behoorlijk klein,

want ik moet immers voldoen aan wat de normen zijn.

Maar dan kan ik niet meer open in het leven staan,

onbevangen ervaren, genieten, ontdekken en leren gaan.

Dan word ik gemakkelijk geraakt

door opmerkingen die een ander maakt.

Sta ik niet in mijn eigen kracht,

maar geef een ander veel meer macht.
 

Nu is het tijd om dit te laten varen,

me niet meer in de rij van ´men´ te scharen.

Maar mijn eigen weg te gaan

en volledig in mijn leven te gaan staan.
 

Tijd om mezelf te accepteren

met heel mijn hebben en houwen,

zonder oordeel, zonder pijn,

maar in overgave en vertrouwen,

dat ik volledig mezelf mag zijn.

*